അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് നിനക്ക് കൈമാറുവാനായി ഗാലറിയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള സമഗ്രവും കൃത്യതയുള്ളതുമായ ഒരു പട്ടിക തന്റെ കൈവശമില്ലാ എന്നാണു. 1980കളിൽ എന്റെ അച്ഛന്റെയൊപ്പം തുടർച്ചയായുള്ള സി എന്റെ വീട് സന്ദർശനങ്ങളിൽ സമീപ പ്രദേശങ്ങളിലുള്ള സാംസ്കാരിക ക്ലബ്ബുകൾക്കും സ്കൂളുകൾക്കുമായി ഏറ്റവും ചെറിയ വിശദാംശങ്ങൾ പോലും പ്രകടമാക്കുന്ന ലോഗോകൾ വരയ്ക്കുന്ന സി എന്നെ യാണു ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളത്. തന്റെ ബ്രഷിന്റെ ചലനങ്ങളിൽ അതിസൂക്ഷ്മമായ വിശദാംശങ്ങൾ തൽകി അലങ്കരിക്കുന്ന ഒരു സ്വർണ്ണപ്പണിക്കാരനെപ്പോലെ തോന്നിച്ചു സി എൻ എനിക്ക്. ഒരു വർക്ക് തീർന്ന് കഴിയുമ്പോൾ ഒരു ബട്ടർ പേപ്പറെടുത്ത് അതിന്റെ പുറത്ത് പതിപ്പിച്ച് അത് ഭദ്രമായി കവർ ചെയ്ത് അച്ഛനെ ഏല്പിക്കും; അച്ഛൻ അത് പ്രസ്സിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടു പോകും. വളരെ അടുത്ത് നിന്നാണു ഞാനവരുടെ പ്രവൃത്തികൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. അന്ന് തന്നെ മാർക് ഷഗാൽ, ജോൺ മിറോ, പോൾ ക്ലീ, കൊക്കോഷ്കയും മറ്റെല്ലാ ജെർമൻ എക്സ്രഷനിസ്റ്റുകളും, എഡ്ഗാർ ഡെഗാസും മറ്റെല്ലാ ഇംപ്രെഷനിസ്റ്റുകളും, പോൾ സിസേൻ, വിൻസെന്റ് വാൻഗോഗ് എന്നിങ്ങനെയുള്ളവരെയെല്ലാം കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ ചെറു വിവരങ്ങളിലും ചെന്ന് തട്ടി മറിഞ്ഞിരുന്ന, കല ഒരു കൗതകമായിരുന്ന ഒരു കൗമാരക്കാരിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം സമീപിക്കാൻ കഴിയുന്ന അറിവിലുള്ള ഒരേയൊരു കലാകാരനെന്ന നിലയ്ക്ക് അദ്ദേഹത്തോട് എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടം തോന്നിയിരുന്നു.‘അംഗീകൃത ആധുനിക ചിത്രകാര’ ന്മാരെ സംബന്ധിച്ച് പുസ്തകങ്ങളിൽ നിന്ന് മാത്രം ലഭിച്ച ഒരു ധാരണയനുസരിച്ച് എനിക്ക് സി എൻ എന്ന് പറയുന്ന ആ മനുഷ്യൻ ഒരു ആധുനിക ചിത്രകാരനേ ആയിരുന്നില്ല. നൈസർഗ്ഗികമായ ആവിഷ്കാരം പോലുള്ളവ അദ്ദേഹത്തിലില്ല എന്ന് തോന്നി. എന്നാൽ മറ്റൊരു തരത്തിൽ ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ ഉജ്ജ്വലമായ രൂപങ്ങളിലേക്ക് സംഗ്രഹിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അദ്ദേഹം തീർച്ചയായും ഒരു ആധുനിക ചിത്രകാരനെന്നും തോന്നി. വിചിത്രമായ ഒരു വൈകാരികതയായും സൂചകങ്ങളായും അവ അങ്ങനെ കിടന്നു.
അന്ന്, ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യത്തിൽ നോക്കിയാൽ ശരീരങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും വികാരങ്ങളും വെളിച്ചവും ഇടകലരുന്ന, ഇടങ്ങളില്ലായ്മയുടെ വിചിത്രങ്ങളായ നാട്ടിൻപുറങ്ങളിൽ ആവാസം കണ്ടെത്തുന്ന രൂപങ്ങളുടെ സൃഷ്ടാക്കളായ കുറച്ചു പേർ കൂടിയുണ്ട് സി എന്നെ പോലെ. . വരണ്ടുണങ്ങിയ ഗ്രാമീണരെയും മൃഗങ്ങളെയും സ്ത്രീകളെയും വിഷയമാക്കുന്ന ലക്ഷ്മാ ഗൗഡ്, വെട്ടിമുറിച്ച വാതായനങ്ങൾ കുത്തിവരയപ്പെടുന്ന കവിത തുളുമ്പുന്ന ചിത്രണങ്ങളുടെ ആർട്ടിസ്റ്റായ മദ്രാസിലെ രാമാനുജൻ, വിരസവും മ്ലാനവുമായ അകങ്ങൾ വരഞ്ഞിടുന്ന ഗണേശ് പൈൻ എന്നിവരുടെ സഞ്ചാരങ്ങളാണു ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. സാധാരണയായി കമ്പനികളുടെ കലണ്ടറുകളും മറ്റും അലങ്കരിച്ചിരുന്ന അക്കാദമിക് ഓയിൽ ചിത്രകാരന്മാരിൽ നിന്നും ജലച്ചായകാരന്മാരിൽ നിന്നും അടിസ്ഥാനപരമായിത്തന്നെ വ്യത്യസ്തരായിരുന്നു ഈ ആളുകൾ. എന്നാൽ സി ന്റെ ചിത്രങ്ങൾ ഞാൻ മലബാർ സിമന്റ്സിന്റെയും മറ്റു ചിലവയുടെയും കലണ്ടറുകളിലും കണ്ടിരുന്നു എന്നത് വിസ്മയകരമായിട്ടാണു എനിക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്നത്. 1990കളിൽ കേരളത്തിലും ബോംബെയിലുമൊക്കെ നടക്കുന്ന സി എൻ കരുണാകരന്റെ പെയിന്റിംഗ് പ്രദർശനങ്ങളുടെ നിരവധി ക്ഷണക്കത്തുകൾ എന്റെ ചില സുഹൃത്തുക്കളെ പോലെ എനിക്കും കിട്ടുമായിരുന്നു. ലീലാ ഹോട്ടൽ ഗ്രൂപ്പിന്റെ കാപ്റ്റൻ കൃഷ്ണൻ നായരായിരുന്നു പ്രദർശനങ്ങൾക്കുള്ള വേദികൾ ഉൾപ്പടെ പലവിധ സഹായങ്ങളും പിന്തുണയും നൽകിയിരുന്നത് എന്ന് ഞാൻ കേട്ടിരുന്നു. അങ്ങനെ, മൂലധന പിന്തുണ നൽകുവാൻ പ്രാപ്തരായ ആളുകളുടെ പ്രതിപത്തിയും സുന്ദരമായി ആകർഷിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ആർട്ടിസ്റ്റായി സി എൻ എന്റെ മനസ്സിൽ മാറി. എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കലയാൽ മുഴുവനായി വശീകരിക്കപ്പെടാന്മാത്രം ഒരു അഭിരുചി എന്നിൽ സിദ്ധമായിരുന്നില്ല. ഒന്നുകിൽ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ ചുവരിൽ തൂങ്ങുകയും ആടുകയും ചെയ്തിരുന്ന ഗഗനരൂപരായ സ്ത്രീകളെയും പുരുഷന്മാരെയും കിളികളെയും മരങ്ങളെയും നോക്കി അത്ഭുതം കൂറുകയോ ആണു എനിക്ക് ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നത്. ആ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും മരങ്ങൾ പോലെയാണു നിന്നിരുന്നത്. കിളികളെ പോലയാണു പറന്നിരുന്നത്. പക്ഷേ അതേ സാഹചര്യങ്ങളിലെ സ്തീകൾക്കും പുരുഷന്മാർക്കും സവിശേഷമാം വിധം വ്യക്തമായ ആഖ്യാനങ്ങൾ നൽകിയിരുന്ന മാർക് ഷഗാലിനെപ്പോലെയുള്ളവരായിരുന്നു എന്നെ കൂടുതൽ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നത്. ഏറ്റവും ഉന്മേഷരഹിതമായ അനുഭവങ്ങളായിരുനു സിഎൻ നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. രൂപങ്ങളുടെ സുവ്യക്തമായ അയവുകളുടെ ഇടയിലേക്ക് ചില നിയന്ത്രണങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും വന്ന് ചേർന്നത് എനിക്ക് ഒരു ചിത്രഭാഷയെന്ന നിലയ്ക്ക് അലോസരമാണു ആദ്യം നൽകിയത്.
പ്രക്ഷുബ്ദ്ധമായ ഒരു ‘avant-garde’ കലാസൃഷ്ടിയിൽ അനുവർത്തിക്കുന്ന വിധത്തിനും അപ്പുറം ചിലത് പക്ഷേ ഉണ്ട്.ഡിസൈൻ എന്നതിനു ഒരു കലാകാരന്റെ ജീവിതത്തിലുള്ള സാധ്യത എങ്ങനെ തിരിച്ചറിയാം എന്നതിലേക്ക് ഞാൻ പതിയെ കടന്നു. ആ വിധത്തിൽ നോക്കിയാൽ 1990കളിൽ
Be the first to write a comment.