ഒരു ദേശത്തിന്റെ സാമൂഹിക-സാമ്പത്തിക സാംസ്‌കാരിക മുദ്രകളെ
അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ ചലച്ചിത്രം വഹിക്കുന്നപങ്ക് അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടാണ് മലയാളചലച്ചിത്ര പരിണാമചരിത്രത്തെ പുനര്‍വായിക്കേണ്ടത്. സംഭവങ്ങളെ അനുക്രമം അടുക്കി വെയ്ക്കുന്ന സാമ്പ്രദായിക ചരിത്രരചനയല്ല ഇവിടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.ചലച്ചിത്രം എന്ന മാധ്യമത്തെയും അതിന്റെ പ്രേക്ഷകരെയും മുന്‍നിര്‍ത്തിയുള്ള അന്വേഷണമാണിത്. അസംഖ്യം പൊരുത്തമില്ലായ്മകളിലൂടെയും ഇടര്‍ച്ചകളിലൂടെയും വികസിക്കുന്ന കാഴ്ചയുടെ ചരിത്രം. കേരളത്തില്‍ ആദ്യമായി സിനിമ പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ചത് എവിടെയാണ്? ആദ്യത്തെ സിനിമ ഏതാണ്? ഏതാണ് ആദ്യത്തെ നിശബ്ദ ചിത്രം? ആദ്യ ശബ്ദ ചിത്രം ഏത്? ഏതായിരുന്നു ആദ്യ കളര്‍ സിനിമ? ആദ്യസിനിമാസ്‌കോപ്? ആദ്യ ത്രിമാന ചിത്രം? എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങളിലൂടെയാണ് സാധാരണ മട്ടില്‍ സിനിമാ ചരിത്രത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്. ഒരുതരത്തില്‍ തുടക്കങ്ങളുടെ ചരിത്രമാണ് സിനിമാ ചരിത്രം. മലയാള സിനിമാ ചരിത്രത്തിലെ ഈ തുടക്കങ്ങള്‍ പിന്നീട് വരാനിരിക്കുന്ന അസംഖ്യം ചലച്ചിത്ര പാരായണങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാന ശിലകളാണുതാനും. എന്നാല്‍ തുടക്കങ്ങളുടെ ചരിത്രം പലപ്പോഴും ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന വിനോദ രൂപങ്ങളുടെ വിശാലമായ സാമൂഹികപരിസരത്തെ തീര്‍ത്തും അദൃശ്യമാക്കുന്നുണ്ട്.
ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ കാഴ്ചകളിലേക്ക്, വിനോദോപാധികളിലേക്ക് ചലച്ചിത്രംസ്വാഭാവികമായി വന്നുചേര്‍ന്നതല്ല. മറിച്ച് കൃത്യമായി നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെട്ടതും സിനിമയില്‍ ത്തന്നെ ഉള്‍ച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നതുമായ നിരവധി ഘടകങ്ങള്‍ ഈ കാഴ്ചകളെ നിര്‍ണയിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രദര്‍ശനം, കാണികള്‍, സിനിമാ കമ്പനികള്‍ കൂടാതെ സിനിമ തന്നെയും ഉള്‍പ്പെടുന്ന നിരന്തരവും സജീവവുമായ ഇടപെടലുകളാണത്. ഭാഷ, അത് പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതും ധ്വനിപ്പിക്കുന്നതുമായ ലോകത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങളും നിയമങ്ങളും വിശ്വാസസംഹിതകളും സാമ്പത്തിക-സാമൂഹ്യപരിപാടികളും കൂടി ഉള്‍പ്പെട്ട സംഘാതമാണ്. ദൃശ്യഭാഷയുടെ സംഘാതമായ ചലച്ചിത്രങ്ങളെയും ഈ തിരിച്ചറിവില്‍ നിന്നുകൊണ്ടു മാത്രമേ സമീപിക്കാനാവൂ.1
കല എന്ന നിലയില്‍ ചലച്ചിത്രവും അതിനെ താത്വികമായി രൂപപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ ചലച്ചിത്ര സിദ്ധാന്തങ്ങളും പരസ്പരം സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട്. പുതിയ ചലച്ചിത്ര-സാംസ്‌കാരിക സിദ്ധാന്തങ്ങളും പാരായണരീതികളും നവീനമായ ചലച്ചിത്രപരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്ക് പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു. മുന്‍കാല ചലച്ചിത്രങ്ങളെ പുതിയ രീതീശാസ്ത്രമുപയോഗിച്ച് പുനര്‍വായിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍സാംസ്‌കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പുതിയ നിര്‍ദ്ധാരണങ്ങള്‍ക്കും വെളിപ്പെടലുകള്‍ക്കും സാധ്യത തുറന്നിടുന്നു. ഇന്ത്യന്‍/മലയാള സിനിമയില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന വാണിജ്യസിനിമ (commercial cinema) കലാ/സമാന്തരസിനിമ (art cinema )എന്ന വിഭജനത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥശൂന്യതയും, അത്തരം ശ്രേണീവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ അപകടവും തിരിച്ചറിയുന്നതില്‍ ഈ നവീന പാരായണരീതികള്‍ വഴിതെളിച്ചിട്ടുണ്ട്. സമാന്തര സിനിമയായി ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന ചലച്ചിത്രങ്ങളില്‍ അന്തര്‍ലീനമായിരിക്കുന്ന ബോധം ജനം/ ജനകീയതയോടുള്ള പുച്ഛമാണെന്നു കാണാം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത്തരം സിനിമകള്‍ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ പ്രബോധനത്തിനുള്ളില്‍ കുലീനവും വരേണ്യവുമായ സാംസ്‌കാരിക/ കലാസങ്കല്‍പ്പം മുഴച്ചുനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. രാഷ്ട്രീയമായ ഈ തിരിച്ചറിവാണ് സിനിമയും യാഥാര്‍ത്ഥ്യവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങളെ പുനര്‍നിര്‍വചിക്കാനും അധീശത്വത്തിന്റെ സിനിമയും വിമോചനത്തിന്റെ സിനിമയും തമ്മില്‍ വേര്‍തിരിച്ചറിയാനും പ്രേക്ഷകസമൂഹത്തെ ശേഷിയുള്ളവരാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്നത്.2
കാഴ്ചയുടെ ഇടങ്ങള്‍
ആരായിരുന്നു ആദ്യകാല സിനിമാപ്രേക്ഷകര്‍? അവരുടെ ജാതീയവും വര്‍ഗ്ഗപരവുമായ നില എന്തായിരുന്നു? എന്ന അന്വേഷണം പ്രേക്ഷകസമൂഹത്തിന്റെ രൂപപ്പെടലിനെക്കുറിച്ചുള്ള സൂചനകള്‍ നല്‍കും. സഞ്ചരിക്കുന്ന നാടകട്രൂപ്പുകള്‍, മൈം പ്രദര്‍ശനങ്ങള്‍, സര്‍ക്കസ് തുടങ്ങിയ വിനോദരൂപങ്ങളുടെ വിപുലവും സങ്കീര്‍ണ്ണവുമായ സാംസ്‌കാരിക ചട്ടക്കൂടിന്റെ ഭാഗമായാണ് ആദ്യകാല സിനിമകള്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. നാടകത്തിന്റെയും മറ്റ്
Be the first to write a comment.